රත්තරං ඔටුවා

රෝස පාට බිත්තිය ළඟ තියෙන මගෙ අපූරු යහන්තලා විජිතයෙන් නැගිටලා අඩි දෙකක් තිබ්බම ලා දම් පාට බිත්තිය අයිනෙම තියෙන ලොකු බිත්ති කබඩ් එකේ දොර මං අරිනවා. ඒහැමදාම වගේ මමම අමාරුවෙන් ගෙනැල්ලා හයකෙරගත්තු කොන්ඩි පට්ටම් කෑල්ල  අයිනෙන් ඉබ්බත් එක්කම යතුරෙ එල්ලෙන රත්තරං ඔටුවට පුංචි තට්ටුවක් දාගෙන, රත්තරං වලින් පාට ගාලා වැඩ දාලා හදලා තියෙන ඌ පුංචි තෑග්ගක්.එහා පැත්තෙ ඇඳේ නගාගෙන්. බණ්ඩාරවෙල දුර ඈත එයා ගෙදර ගිහින් එනකොට ගෙනාපු එකක්. "ඒ තරම් දුර ගිහින් උඹ මට ඔටුවෙක්ද ගෙනාවේ?" දුන්නු දවසෙම කියපු ඒ නොක්කාඩු වචන වලට ඈ කලේ හිනාවීපු එක විතරයි.

" ඕක මං ඉල්ලලත් දුන්නෑ, ඔයා එනකම්ම හිටියෙ ඔයාටමලු ඕක ගෙනාවේ...අපිට ඉතින් හුලං.." ඒපාර ඒ නෝක්කාඩුව මගෙ යහනෙන් දකුණු පැත්තෙ ඇදේ අක්කගෙ. එයැයි කට ඇද කරගෙන මූණක් හදන් හිටියෙ ඊට මාසෙකට පස්සෙ එයා රට යන්න හිටපු නිසා. දැන් එයා ගිහින් මාසයක් වෙනවා. ඒ අඩුව පුරවපු කෙනා මේ වෙනකොට මගෙ දකුණු පැත්තෙ එයැයිගෙ යහන් තලාවේ වාඩි ගෙන ලැප් එකකට ඇස් අලෝගෙන ඉන්නවා. ඒ කොයික වෙතත් රත්තරං ඔටුවා අර තනි යතුරෙ එල්ලිලා පැද්දි පැද්දි ඉන්නවා. කතාව කබඩ් එකේ දොර අරින තැනින් නතර වුනේ ඒ මැද්දට ඔටුවෙක් පැනපු නිසානේ.දැන් ඔටුවගෙ කතන්දරේ හරි. ආයිත් දොර අරිමු, 

ඒ බිත්ති කබඩ් එකත් විෂ්මලන්තයක් තමයි. කොටින්ම මගෙ සියලු සේසතම ඒකේ. දොර පලුව අරිනකොටම අතට සමපාත වෙන හරියෙ තියෙන තුන්වෙනි තට්ටුව තමයි මගේ ප්‍රියතම එක. මගෙ ප්‍රියතම ,පූජනීයම හැම තොරොම්බලයක්ම තියෙන්නෙ ඒකෙ. කොටින්ම අර ඔටුවා දුන්නු නගාගෙ ආබරණ පෙට්ටියත් ඒකෙ. එයැයි දන්නවා ඒ තට්ටුව ලස්සනට පරෙස්සමට ඕන එකක් තියාගන්නවා කියලා. ආයිත් පීලි පනිනවා.. දොර පලුව ඇරිය ගමන් ඒකෙ අයිනෙම පොදි ගහලා තියෙන්නෙ පාට පාට කියුටෙක්ස් බෝතල් තොගයක්. එයින් එකයි මං ඇත්තටම ගාන්නෙ. අනික් වෛවර්ණ පාට එහෙකටවත් මං කැමතිත් නෑ. ඒ වා සේරම අර රට ගියපු අක්කගෙ. යනකොට මට දීලා ගියපුවා. මාත් හරි ආසාවෙන් ඒ සේරම ගත්තා.ගාන්න නෙවේ. වෙන වෙන වැඩ වලට. හරියට මීට ටික වෙලාවකට කලින් , ඔටුවා දීපු නගා එයැයිගෙ ඇදේ හාන්සි වෙලා ජංගමයට යුනිකෝඩ් කොට කොට ඉන්නකොට මං හෙමින් සීරුවේ ගිහින් එයැයිගෙ පාගිලි තුඩු වල මට හිතෙන හිතෙන පාට ගාලා අත්හදා බලපු එක වගේ. ඊයේ මගේ් සටහන් පොතේ ඉන්ඩිගෝ පාට කියුටෙක්ස් එකෙන් පා සලකුණක් ඇන්දා වගේ..ඒ ව‍ගේ.........හීන් සිරුවට ඒ පාට පාට, අදාලම නැති තැන්වල ගෑවෙනකොට  ගෑනු කිය‍ෙුටක්ස් ගාන එකත් එක්ක බැදිලා තියෙන හරි අපූරු දේවල් ගැන හිතුවිලි කන්දරාවක් මගේ හිත උඩ ගෑවෙන්න පටන් ගත්තා.....පටන් ගත්තෙ ඒ ගැන ලියන්න, ඒත් ඔටුවා නිසා වෙන පාරක ගියපු ඒ කතාව ඊලගට ලියන්නම්, එතකම් තව ටිකක් අර පාට පාට බෝතල් ඇතුලෙ හිත ඔබාගෙන හිතුවිලි දියකරගෙන ඉන්නම්.....!

තනුවකට......

පාසුලැගිල්ලෙ අග්ගිස්සෙන්ම පටන් අරගෙන හෙමි හෙමිහිට එති එතී ඉහලට නගින, ඉස් මුදුන හීතලම වීගෙන හරි ලතාවකට වැනි වැනී පහලට බහින, හැම රෝප කූපයක්ම එක පාර කිති කවෝන, හැම දාදිය බිදක්ම එක පාර තිගස්සන , මේ තරම් ඉසියුම් සංවේදනයක මුහුවීමක් දරාගෙනම ඉන්න බැරි තැන ගිහින් මේ පුපුරන්න තරම් ගල්ගැහුනු හදවත මැදම නතරවෙන එක නාදයක්, එකම එක නාදයක් මට ඇහෙන මානෙකට ගලාගෙන එනවා.

සත්තකින්ම ඒ සංගීත ස්වර ඒතරම් භාවමය ආනන්දයක්, තිගැස්මක් ඒ ස්වර මගේ සවන් හොයන් එන හැම වෙලේම අරන් එනවා. වචන හිතට කඩා වදින්න කලින් හිත අගිස්සම පහුරුගාන ඒ තනුවලට හදවතම විවර කරලා මං ඇස් මොහොතකට පියා ගන්නවා.

"ඔබ ඇපල් මලක් වාගේ....... .....

ඇසිල්ලයි,  ඒ වචන  හිත වටේ එතෙන්න එති එති දග දාන්න පටන් අරගෙන.

"ඉටි රූපේ අපූරුව විදින්න මං හරි ආසයි
පිංතූරේ වගේ ඔබ හිනැහෙනකොට මට ලෝභයි"

ඉතින් කෝමද එක භාවනාවක ඇස් පියන් ඉන්නෙ.ඒ වචන ඒ තරම් කෝලයි. සිය දහස් වතාවක් අහපු දැකපු වචන ටිකක් නෑඹුල් වෙන්නෙ කෝමද, හරි අපූරුවට මේ වචන මට ඒ බව පෙන්නවා.

මේ තරම් ලලාසාවකින් ලිව්වට මේ මගේ ප්‍රියතම ගීය නෙවේ. ඒත් මගේ අනිත් ප්‍රියතම ගීත ගැන මෙහෙම ලියන්න මට හිතිලත් නෑ. ඒ වගේම ප්‍රියතම ගීත ගොඩේ බුබුළු දදා නටන මේ ගීතෙට මේ තරම් ප්‍රේම කරන්නත් මං ඇත්තටම හේතුවක් දන්නෙ නෑ. හුදෙකලාව අවනඩුවක් වෙලා තිබ්බ පිරිමි ලමයෙක් මේ ගෑනු ලමයට  ඒ ආදරේ මේ අපූරු පදවැල දිගේ එව්වා කියලත් මතකයි. ඒත් මං මේ ගීයට පෙම් බැදගෙන තිබුනෙ ඒ පිරිමි ලමයා හම්බෙන්නත් බෝම කාලෙකට ඉස්සර.බලන්ගියාම මං ඒ ආදරේට මේ ගීතයත් ලොකු පංගුකාරයෙක්. අන්තිමට හැසදේම අවනඩුවක් වෙන්න කලින් අර විජ්ජාකාර නාද රටා ආයිත් හිත වටේට වටේට එතීගෙන එතීගෙන යනවා. හිතිවිල්ල අහවර කරලා ඒ නිද්‍රාවට සමවැදිලා මොහොතකට ස්වර්ගයට ගිහින් එන්න වෙලාව හරි.ඒ ඇසිල්ල වෙනුවෙන් මගේ ඇස් ආයිත් පියවෙනවා.